[دسته بندی: روزنگاره]
بعضِ فامیلی ها فقط به درد مرده شویی می خورند. یعنی نسبتی اند که تنها در مصیبت خلاصه می شود. خلاصه ی همه ی صله های ش در عرضِ تسلیت است. فرضاً بابایی که تا همین دی روز سایه اش را با تیر می زدی، ام روز در مصیبت ش حاضر می شوی و عرضِ ... . من نمی فهمم این چیزها را، البت شکی توی کم فهمی ام نیست اما حداقل به ازایِ چهار تا فیلمِ کمدی ای که در سراسرِ عمرم دیده ام می دانم که این نسبت از فامیل یت ژانرش "کمدی" است. مضحک است، یعنی حتی طنز هم نیست. طرف اصولاً باید توی قلب ش ریسه رود. معنی نمی دهد که ناراحت از مرگِ کسی باشی که پیش تر مرگ ش را می خواستی. اگر هم اخلاق باشد، گورِ پدرش که حالا پیدای ش شده. فامیلی های ما هم کم کم ک-تا آن جا که من دیده ام- دارد همین طور می شود: خالی از محبت و ادایی به مدنیت. تشریفات یعنی صله ی رحم در این مدل. در این منش قلب ها چون گنجایش محبتِ زنده ها را ندارند، رو می آورند به حبِّ میّت ها! حکایت ش هم کم نیست:
- ما یک پسرعمویی داشتیم که تا نرفت زیرِ پژو و درب و داغان نشد، خاطرش را به دل مان نیاوردیم ...
بعدش هم یک دوباری عیادت و تب و تابِ "ان شاءالله به تر می شود" و دوباره برگشتن به "اسم ش را نیاور"! انگار این شکنجه گرها که طرف را تا پایِ مرگ می برند، بعد می فرستند بیمارستان. هر که نداند فکر می کند این ها به یک جایی که می رسد دل شان می سوزد، نمی دانند که درمان برای درد دادن است.
- ما یک عمه ای داشتیم که تا طلاق نگرفت و بچه هاش را شوهرش از چنگ ش درنیاورد ...
- ما یک عمو داشتیم که تا بچه اش نمرد و با دست هاش توی قبرش نگذاشت ...
- ما یک برادری داشتیم که تا دست گیر نشد و زندان نیفتاد ...
- ما یک پسرخاله ای داشتیم که تا" اُوِردُز" نکرد و کارش به کما نکشید ...
و ... و... و... . همه ی امثالِ فامیلی های مرده شوی. من این فامیلی ها را نمی فهمم، و حتی من بابِ حسن نیت و حلال کردنِ میت هم که شده سر قبرشان نمی روم. چون آدم اگر خیلی هنرِ حلال کردن داشته باشد باید زنده را حلال کند که هم چنان جان دارد و می تواند نمک روی زخم آدم بپاشد، والّا مرده بخشی که ... بگذریم.
