.: از همین خاک :.

در کنار همه ی فواید "سنت" یک نکته را نباید نادیده گرفت و آن این که خیلِ وقت ها، "سنت"، صرفاً یک اداست؛ یک ادای کاربردی که در صورت نقضِ کاربرد نباید ابایی از عوض کردن ش داشت. مثل یک مجموعه مجله ی اشتراکی که گاهی فقط حکم یک جنس کلکسیونی را دارند. دوازده سال انتشار که نداشتن هر کدام شان فقط و فقط در کم عرضیِ کلکسیون است که فقدان می شود. والّا هم چین تحفه های دندان گیری هم برای خواندن نیستند. مثلاً یک زمانی خود من، کِرم جمع کردنِ مجله های "گل آقا" را پیدا کرده بودم. و یا همین اواخر که "همشهری داستان" کالکت می کردم.(هر چند دو مجله، مجله های خوبی ند؛ اما واقعاً نخواندنِ هر شماره اش مگر چه قدر به معرفتِ آدم لطمه می زند؟) 

این دست از سنت ها صرفاً به بودنِ آدم ها بُعد می دهد، همین. یک جور توتم ند برای اثباتِ بودن و به قراری بوده گی. و سؤال اصلی هم همین جاست: این بُعدی که با "سنت"ی به بودن مان اضافه می شود، چه قدر -واقعاً چه قدر؟- من ساز است؟ یا به تر است بگویم که این "من"ِ با آن "سنت" چه دارد که "من"ِ بی آن سنت ندارد؟ چه قدر این من در فقدانِ آن سنت بعید می شود؟