[دسته بندی: روزنگاره]
نگفتنِ رازها همیشه برای نفهمیدنِ دیگران نیست، گاهی-شاید هم اغلب- برای ترسی است که از تأییدشان داری. گاهی چیزی یک جای قلب ت هست که همیشه راز می ماند؛ گفتنِ دوست ت دارم به کسی که دوست ش داری، گفتنِ ببخشید به کسی که تمام این سال های عمرت عذاب ش داده ای، گفتن نمی توان م به کاری که مدت هاست پی اش را گرفته ای، گفتنِ نمی خواهم زمانی که می ترسی با نخواستن ش از چیزی نداشته شوی. این رازها اغلب "راز" شده اند در برابر خودِ آدم. از "من" پنهان شده اند به تلاشِ کتمان. می ترسی که واقعیت داشته باشند: نتوانستن و نخواستن و نداشتن و مقصر بودن و دوست داشتن. می ترسی که گفتن شان به مثابه اعتراف باشد. می ترسی باورت شود که این چنینی. می ترسی که مباد ... . بعضِ این ها برای همیشه راز می ماند و قسمتی از مُلکِ مستعدِ آدمی را همیشه دست نخورده می گذارد. ... قسمتی که شاید بزرگ ترین امکانِ به وجود آمدنِ "تو"ی جدید می بود. قسمی از بودنِ تو. اما ... می شوند حرف هایی که با خودت نمی توانی زد. همین.
