زمین تنگ است. حتی آفریننده اش هم گواه داده است. حتی برگزیده اش را هم تنگیِ زمین گاهی خسته می کند. قبول. اما سدِّ راهِ رفتنِ آدم های خوب نبایستی شد. اگر قصدِ رفتن شان هست، و اگر فرصت ش. پس من و تو حق نداریم به بهانه ی دل تنگی و خالی ماندن زمین از مهربان، سدِّ راهِ رفتن آن ها شویم. مخصوصاٌ توی شرایطی که راهِ همیشه باز و فرصت همیشه ای برای رفتن نیست.
نمی دانم. اگر عزیزِ من هم بنایِ رفتن داشت، باز هم همین طور منطقی و سخت برخورد می کردم، یا نه: دخیلِ هزار ضریحِ زمین می شدم به نگه داشتن ش. ... نمی دانم. اما این را می دانم که گاهی دوستیِ ما خیلی خرج برمی دارد برای دوست مان. ... و این را برای دوستی می نویسم، که لجاجتِ دوست داشتن ش بیش از مرامِ رفاقت ش هست: "همیشه فرصتِ رفتن نیست. پس لااقل اگر کسی را فرصتی دست داد، زنجیرِ زارِ رفتن ش مشو". همین.
