[دسته بندی: داستان کوتاه]
چه چیزی به ارزش های ما اعتبار می دهد؟ چه چیزی مشخص می کند که در یک بازه ی شاید هفتاد ساله، بیست و پنج هزار و دویست روز، باید برای چه چیزهایی تلاش کرد و باید از چه چیزهایی گذشت؟ چه چیزی بعضِ آدم ها را راضی می کند که برای به دست آوردنِ یک مدرک، دوازده سال از زنده گی شان را بگذارند پای تحصیل؟ یک سال از عمرشان را بگذارند برای مرور منابعی که شاید توی کنکور بیاید. سی سال از عمرشان را بگذارند برای این که شاید یک بازنشسته گیِ آرام ش بخش داشته باشند. هفت ساعت یا بیش تر از هر روزشان را بگذارند برای یک کار. ... و هفتاد سالِ زنده گی شان را بگذارند برای آن چیزی که اسم ش بهشت است؟ بهشت های زنده گیِ ما یک هو، از کجا، سر و کله شان پیدا می شود؟ از کجا معلوم که زنده گیِ پای دارِ زناشویی و تشکیلِ خانه واده، سَرتر از زنده گیِ لذت جویِ بی بند و بار باشد؟ از کجا معلوم که همه ی آن "تحفه"هایی که در پایانِ این همه تلاش وجود دارد، بیارزد؟ اصلاً از کجا معلوم که این طیفِ انگاشته ی ارزش ها، وارونه نباشد؟ ... از کجا معلوم که لذت های کوتاه مدت، به از بلندمدت های ش نباشد؟ هان؟ چیزی که راحت به وصول ش بتوان رسید و راحت از شرش راحت شد ... ؟؟
... همه ی این شکیات، و حرف هایِ دیگری که توی داستان آمده، به گمان م آن چیزهایی است که در داستانِ "فاحشه" به شان پرداخته ام ... شاید بدتان بیاید، شاید هم بدتر. اما چیزی که این جا ضمانت ش را می کنم این است که این از آن داستان هایی نیست که هیچ کس "خوش" ش بیاید. این داستان، داستانی است درباره ی داوریِ ارزش ها ... همین:
