[دسته بندی: روزنگاره]

شاید اشکال از بازه ی اجتماعی ای باشد که من تجربه کرده ام اما به هر صورت تجربه ی اجتماعیِ من می گوید که بعدِ مدتی سروگوش جنباندن برای "فهم" و جدی بودن برای "درست" به جایی می رسی که همان جامعه به تو می گوید: "دست بردار! این قدر جدی نباش ...". این را از زمانی که واردِ دانش گاه شدم - و به نحوی اولین تجربه ی من از دنیایِ خارج از خانه بود- فهمیدم. از همان ترمِ اول، از همان روزِ اول، توی دانش گاه، توی خواب گاه، چیزی که مدام موردش می شدم این بود: "این قدر جدی نگیر ...". تبریز که بودم، مقابلِ مشروب خواریِ هم خواب گاهی ها یا مقابل شل گرفتنِ کارِ کلاس ها جواب م این بود. توی بسیج دانش جوییِ آن جا. تویِ کلاس های تئاتر و نمایش نامه خوانی و انجمنِ فیلم و چه، همیشه مقابلِ انگشتی قرار می گرفتم که این کلید گزاره را گوش زد می کرد. شب های محرم، هئیتِ دانش گاه، پایِ منبرِ حاج آقا، سرِ کلاسِ معارف ... . و خب هر چند که آن دوری نتوانست کارِ "سخت نگرفتن" م را به سامان کند، اما فُرمِ انتقال و نزدیکی ای که بعدها در دانش گاهِ شیراز به دست ش آوردم توانست همه ی آن مقاومت ها را بی معنی کند و تبدیل م کند به آدمی "سخت ناگیر". آن قدر که حالا، کارِ عاقبت م را هم سخت نمی گیرم. هفتاد و دو ملتی شده ام. مؤمنِ بی شکِ کثرت گرایی. ... و خب هر چند گفتنِ این ها کاری از پیش نمی برد، اما یادم می آورد که لااقل روزی چنین "بی غیرت" نبودم.

ــــــــــــــــــــــــــــــ

* صخره ها وقتی صخره می شوند و معبرِ رسیدن، که سخت باشند و لگد پذیر؛ وقتی که سخت بگیرند و جدی باشند و صاف سرِ جاشان بایستند. زمین هم همین جوری است. آدم هایی که می خواهند راهِ استوارِ ایده ای باشند هم وهم چنین. مثالِ آدم های سخت ناگیرِ روزگارِ ما که بر هیچ احتمالی استوار نیستند، مثالِ صخره های سست است. اسم شان را صخره گذاشته اند و مدخلِ فکری شان را شعارِ بر مثلی(مثلِ مسلمان)، اما در واقع چیزی نیستند مگر پیروانِ آیینِ "بادی به هر جهت". و فکر می کنم که یکی شده ام از این دست. ...

از این قبیله یکی همین ها که به تازه گی به بد بودنِ شعارِ "مرگ بر آمریکا" پی برده اند.