[دسته بندی: روزنگاره ها]
غذا یکی از صادرات فرهنگی هر کشور است. یکی از نقش های رسانه همین است1 اصلاً: به رخ کشیدن ذائقه. هر فرهنگی داعیه ی این را دارد که در حوزه ی پنج حس به ترین ذائقه را دارد: در حوزه ی حسِ بویایی، حسِ چشایی، حسِ بینایی، حس شنوایی و حس لامسه. مجموعِ این ها در هر فرهنگی منتج به محصول می شود. از حسِ بویایی اش در صنعتِ عطرسازی، محصولات خوراکی، محصولات به داشتی و هر چه که بویی داشته باشد استفاده می کند. در صنعتِ پوشاک ش، در صنعتِ پارچه و لوازمِ منزل و چه از آن حس لامسه ی نابی که معتقد است مختصِ فرهنگِ اوست بهره می برد. در رابطه با حسِ شنوایی به ترین موسیقی و اصوات و چه. در حوزه ی بینایی هم، از زیبایی محیطی بگیر تا معماری و رسانه های تصویری و مُد و صنعت خودرو و ... هر چه. چشایی هم که نطق ش رفت. و این ها نه فقط برآورنده محصولِ تک که ترکیب شان شکل دهنده به ماده ی زنده گی یک ملت. حالا باید دید که "ما"، با آن داعیه ی کلفتِ "صدورِ انقلاب" از چه محصولی برای صدور حرف می زنیم؟!
ــــــــــــــــــــــــــــــ
- سریالِ جواهری در قصر را ببینید. همه ی روایت های تصویری ای که به نوعی سفره را و مسئله ی غذا را نشان می دهد ببینید. لحظه های به نظر ناگریزِ سینمایی را که برای قاب گرفتن دیالوگ ها و رفتارهاست ببینید، که از چه چیزهایی پر شده. ... دست تان می آید چه می گویم.
