[دسته بندی موضوعی: روزنگاره]
انسانِ تاریخی همه ی تلاش ش را برای تمدن کرده: از اولین خط خطی های دیواریِ تخم و ترکه ی آدم تا ظهورِ آکادمی های افلاطون و ارسطو، عصرِ تاریکی و عصرِ روشن گری، شیوعِ دین و انکارِ متمدنانه ی آن، کلاسیک و مدرن ... همه تلاشِ انسانِ تاریخی بوده برای ثباتِ تمدن. برای مهار شدنِ "آدم" در بندِ "اجتماع" ... برای این که انسان مرفه باشد و عاری از مسئله. برای این که انسان به فکرِ زنده گی باشد، نه مرگ. برای این که چیزی به نامِ "پرس ش هستی" را بی اعتبار جلوه دهد و با مخمرِ رفاه یا عدمِ رفاه بزند زیرِ مسئله. ... اما هر وقت، یک نفر پیدا می شود و این مسئله را باز پیش می کشد -کسی را می کشد، یا خودش را-، تمدن که تابِ رسوایی را ندارد، برمی دارد و یک انگِ "بیماری" می چسابند پیشانیِ طرف که "روانی" است و چه. درموردِ خاصِ خودکشی: من فکر می کنم که وقتی تمدن نمی تواند این مسئله را هضم کند، دست به انکار می زند. و آن انکار، انگِ نوعی "بیماری" است که به نماینده ی نخبه ی بشر می چسباند. همه بالاخره یک نوع بیماریِ روانی دارند که بشود به حسابِ پوستِ خربزه شان گرفت. انواعِ ناسازگاری های عصبی و بیولوژیکی. انواع عقده های اروتیک و غیراروتیکِ فرویدی. انواع زمینه های پرورشیِ رفتارگراها. انواعِ آسیب های زیستیِ کارکردگراها ... و الخ. اگر هم نشد. بالاخره، لابد، او هم مثلِ همه ی دیگرِ نوعِ جانوریِ خود -انسان- افسرده است دیگر. هان؟
پس ورایِ این ماله کشی ها، به نظرم این مسئله ی سرحدی که وجهی است از مواجهه ی با پرس ش هستی، آن قدر ارزش دارد که منهایِ کم لطفیِ تمدن بشود در موردش اندیشید و صحبت کرد.
