[دسته بندی: روزنگاره]
اگر به خاص بودنِ خاک هم باشد، باید بگویم که خاص یتِ خاکِ این نسل بر تردید استوار است و ماحصلِ آن هم عصبانیت. سرشته ی این گل از خاکی است بس هول ناک که بیش از قَدَرِ روزگار، قضایِ روزگار را به رخِ آدمی می کشد و پس مرددش می کند در درست ها، غلط ها، حق ها و ناحق ها و هر آن چه آدمی را از جبهه ای به جبهه ی دیگر بخواند. ... با این حال، ابداً به خاص یت خاک اعتقادی نیست مرا. چه این که همه ی آدم های همه ی اعصار را از یک گل می دانم: "حیرت". حالا گاهی در امکان آفرینیِ اعصار این حیرت عادی می شود و می شود "تردید" و گاهی هم این حیرت تعبیر می شود و می شود "ایمان". به هر رو، خاص یتِ این نسل، نسلی که شک ها و یقین های م را باهاشان شریک بوده ام "تردید" است. روزمره گیِ "حیرت". ... و خب به شان، به خودم، حق می دهم که عصبانی باشند، عصبانی باشم. حق؟
