[دسته بندی: روزنگاره]
رعایت از همین جاهاست که شروع می شود و از همین جاها هم تمدن به لجن ش می کشد. حکایتِ "هر چه را بیش تر دوست بداری"ِ قیصر است انگار. عادتِ زنده گی را، دل بستن و رعایتِ مهربانی اش را همین چیزک های دنیاست که می سازد، همان هایی که منع ت کرده اند. چیزهایی مثلِ یک فریمِ عادی عینک که سال هاست مهمانِ صورتِ توست و حالا به دلایلِ کاملاً مُدیک مجبوری به طردش ... . چیزهایی مثلِ کفشِ رنگ و رو رفته ات که دو سال خدمتِ بی منتانه ات را کرده و حالا بایستی از دورش خارج کرد یا که شلوارِ نخیِ پرز دارت که بعدِ این همه سال تولیدش دیگر تمام شده. به مددِ مُد، این روزها بایستی دل بسته گی های ت را کنار بگذاری. از قرارِ معلوم، دستِ مُد رفته است در دست تدین که هر ساله مجبوری دل از دل بسته ها بکنی! و ... . دیگر هیچ پیراهنی مثلِ پیراهنِ عروسیِ کَس ت دوخته نمی شود که قواره ی قواره ی تو باشد و رنگِ خوش گذشته های ت را خاطرت بیاورد. دیگر نمی شود این چیزهای دوست داشتنی را وصله پینه زد و هم چنان خوش بود توی شان و بخشی از شخص ت دانست شان. خیلی چیزها این طوری شده اند: موبایل، خودکار، دفترچه، انگشتر، ساعت، ماشین، خانه، فرش، میز، حتی جلدِ کتاب و هدفن و کیف و این جور چیزها. همین چیزهای کوچک که بخشی از اتصالِ تو را بسته اند به نوعی بودن، همه شان را روزی از تو می گیرند و منع ت می کنند از دوست داشتن شان. همین چیزهای کوچک که تعلق تو را می سازند، حالا چنان محکوم ند به "از مد افتاده گی" که اصلاً دل به شان نبندی به، و خب دل نابندی هم که می دانید، دل آک بندی را می آورد. ...
(اضافه کنم: و مثلِ خانه ی پدری ات که تنها مأوای از زمانه بریدن ها بوده و حالا به مَدَدِ مُد دارند Open مأبانه اش می کنند، که چه؟ که ام روزی باشیم! ...)
" این روزها
هر چه را بیشتر دوست بداری
از تو دریغ می کنند
حتی اگر یک نخِ سیگار باشد
حتی اگر زهرِ مار باشد
... " (قیصر امین پور)
