[دسته بندی: روزنگاره]
فکر کنم اول دبیرستان بود که با ترکیبِ "ازخودبی گانه گی" آشنا شدم(البته نه با این رسم الخط). با آن مثال ش درباره ی آن بابا که پیشِ خودش تصورِ یک دکتر را داشت و حالا یک خرِ دیگری شده بود. همان موقع هم از خودم پرسیدم که "کدام احمقی ممکن است سمتِ کاری برود که از آن خوش ش نمی آید؟". راست ش نمی دانستم که آن احمق خودِ من م. نمی دانستم که تصورهای آسمان خراشی ای که نظامِ آموزشی در طیِ هفده سال به تو می دهد، خواهی نخواهی تبدیل ت می کند به آدمی که تصور و انتظارِ شکل گرفته اش از خودش، با امکاناتِ عُرضه ای و اجتماعی اش ناجفت می زند. راست ش این است که با تعریفِ مطالعاتِ اجتماعی اولِ دبیرستان، اکثرِ ما "ازخودبی گانه"های گنده دماغی هستیم که پشتِ میزِ کارمندی و پشتِ رولِ تاکسی مان، پایِ تخته سیاه یا هر قبرستانِ دیگری که به خیالِ خودمان شایسته آن نیستیم، بعدِ هر زهری که از تلاقیِ تصور با تصویرِ واقع، به جان مان می افتد شروع می کنیم به گند زدنِ به آن کار و تشدیدِ سایقِ مرگ در جهتِ بیرونی(مزخرفاتِ فرویدی).
منکرِ تک و توک آدمِ سمج یا خوش اقبالی که به خواسته های شان از خودشان رسیده اند ندارم؛ اما به نظرم، همه ی آرمان گراها، توی این خاک، یک مشت از خودبی گانه ند. همه ی آن هایی که سالِ اول راه نمایی کلی چیزشعرِ رویایی توی آن انشایِ "دوست داریم چه کاره شویم"شان بافتند، همه شان از دم یک مشت از خود بی گانه ند. همه ی آن احمق های ردیف اولِ دانش گاه که به جای دو در کردنِ کلاس برای قرار با دوست دخترشان، محوِ مزخرفاتِ استاد بودند، همه شان از دم یک مشت از خودبی گانه اند. همه ی آن هایی که به "درست" کار دارند، همه ی آن هایی که سر کلاسِ ریاضی به "کاربرد" کار دارند، همه ی آن هایی که سر کلاس ادبیات به "غرض" کار دارند و کلاً همه ی آن دیوث هایی که می پرسند، از دم یک مشت بی گانه ند. من هم یکی از این گونه ی از خود بی گانه ام؛ و حالا هر روز صبح باید با فکر کردن به علایقی که دیگر ندارم و وسواس به تعریفِ کسی که دیگر نیستم، لباس بپوشم و بروم سرِ کار. این روزها درگیرِ امضایِ قراردادی هستم که تعهدِ به همین "بی گانه گی"م را مشخص می کند. همین.
