[دسته بندی: روزنگاره]

کدام انتخاب به ترین است؟ بینِ تمامیِ اتفاقاتی که در عالم می تواند بیفتد، کدام راه ما را به خانه می رساند؟ کدام ش به ما آرام ش می دهد؟ کدام ش ما را روی همان نیم کتی قرار می دهد که همیشه دل مان می خواسته؟ کدام ش ما از بینِ میلیون ها ممکن رد می کند و به نقطه ای می رساند که به ترین است؟ کدام ش از میانِ مجموعه ای از فعل ها و گفت ها و پنداشت ها ما را به کسی می رساند که به ترین بایسته ی بودن است؟ ... کدام ش؟ کدام شان؟ ... کدام مسئله ها، پرسش ها، جواب ها؟ ... و وقتی نمی دانی، چه طور می شود از جایی که ایستاده ای به عقب برگردی و درست ش کنی؟ کنی آن که می خواهی ... چه طور می شود خدا بود؟ چه طور خدا با این همه درد که در عالم هست، هنوز هم خداست؟ یعنی یک بار هم به سرش نزده که بکشد کنار؟ استعفا دهد ...  یا چه می دانم فقط ول کند همه چیز را. وقتی این همه "درد" در عالم هست، چرا باید اصلاًً "عالم"ی باشد. هان؟ به زحمتِ بودن ش می ارزد آیا؟ ... چه طور می شود کسی بود غیر از کسی که هست؟ چه طور می شود این سهل انگاریِ بودن را جبران کرد؟ می شود از نو واردش شد و طی کرد مسیر را؟ مسیری دیگر را؟ نمی شود مثلِ خیالِ همه ی بچه ها که فاجعه را نمی فهمند، دنیا "بی فاجعه" باشد؟ همه اش قابل جبران و فوق ش با یک "100 بار از روی ش بنویس" سر و ته ش را هم آورد؟ نمی شود آیا انگاره ی "پدر" از خدا راست باشد؟ نمی شود هر وقت، دیگر نشد که بشود، دیگر زورمان نرسید، دیگر قوت مان ته کشید، هر وقت ترسیدیم، هر وقت قهرمان آمد، هر وقت به هر صورت و هر شکلِ لعنتی فقط "نخواستیم" ... دست مان را بگیرد و دست ش را بکشد روی سرمان که "بالأخره می تونی بابا ... عجله نکن"؟ ... نمی شود که هیچ وقت هیچ عجله ای در کار نباشد؟ هیچ باختی در کار نباشد؟ نمی شود که این فقط یک بازیِ دوستانه باشد؟ نمی شود بعدِ ناهار یا عصرانه، یا اصلاً بعدِ فقط یک نوشابه ی گازدارِ زم زم دوباره بازی را برگزار کرد ... و این بار نوبتِ بردش به ما افتد؟ نمی شود ... ؟ ... ؟ ... ؟ ...