[دسته بندی: روزنگاره]

اساسِ کارِ رسانه ی فیلم بزن در رو است. این اشتباه است که در نقدِ فیلم بگردی دنبالِ گزاره های منطقی مأب ش در مثلاً دیالوگ ها. این یعنی کشک. فیلم حرف ش را به تأثیر می زند نه به منطقِ کلامی. علت و معلول در فیلم تجربی است و عینی، نه هر که فیلسوف تر و حرف های گنده تر زن خوش اقبال تر. بیننده نگاه می کند به عاقبتِ فیلم و این که چه می شود آدم ها را، نه این که کی حرفِ درستی زد. اگر این جور بود که نصفِ فیلم های هالیودد که شهیدنمایی دارد و خودزنی می رفت جزوِ ناقدانِ جامعه ی غرب. ولی این جور نیست. طرف، به عنوانِ نماینده ی فلان ملیت یا عقیده برمی گردد و توی فیلم گروگان می گیرد تا صدای ش شنیده شود، (مُدلِ حاج کاظمِ خودمان)، حرف هایی می زند که حرف های ماست، حرف هایی از مصدرِ مظلوم است. اما همین آدم آخرِ کار چهار تا آدم می کشد و می شود چهره ی منفی. جوری که همین تویی که این حرف ها مالِ توست، لحظه های حساسِ فیلم، که مثلاً یک ایرانی با یک آمریکایی درگیر است، دعا می کنی برای طرفِ آمریکایی که قافیه را ببرد ... بعد هم تویِ دل ت می گویی: "البته که فیلم مغرضانه بود!". بگو اما دل ت نوایِ دیگری گرفته!