[دسته بندی: روزنگاره]

ما در عصرِ "Showmanism" به سر می بریم. تمثیل های عصرِ حاضر، شومن بوده گی است. آدم های عصرِ ما "شومن" شده اند و "شو شیوه". تلویزیون و هر چه دیدنی است براشان "شو"ست. حال می خواهد "اخبار" باشد یا "گفت و گو" یا "سریال" یا "فیلم" یا اصلاً خودِ "شو". توفیرش در اداهاش هست. والّا ما همان طور اخبار "بیست و سی" را نگاه می کنیم که آکادمیِ گوگوش را(و از انصاف خارج نشویم دومی لطف ش بیش تر است). سخن رانیِ" محمودِ احمدی نژاد" را ما همان قدر جدی می گیریم که  رقصِ پایِ "مایکل جکسون"ِ مرحوم را. ما همه چیز را به مثابهِ یک "شو" می بینیم. و از طرفی این "شوبین" شدن مان کاری دست مان داده که خودمان هم "شومن" باشیم. خودمان شده ایم بازی گرِ شویِ بزرگِ زنده گی. لباس می خریم بابِ دلِ بیننده هامان، تا تویِ چشم باشیم. ماشین می خریم که بیرون ش تماشایی باشد، خانه می خریم که ابهت ش چشمِ اهالی را بگیرد و اصلاً یک پارچه شده ایم ویترین.

پس ما آدم هایِ عصرِ "شومنیسم"ایم؛ و یک از اتفاقاتی که در این عصرِ "شومنیسم" می افتد کم ارز شدنِ ارزش هاست. و مهم نابودنِ چیزهایِ مهم و جدی. و بزرگ نابودنِ انسان هایِ بزرگ. ابهتِ یک آیت الله در نظرمان بیش تر است یا جومونگ؟ ... این جوری، طوری می شود که هر بقّالی به خودش حق می دهد که در موردِ ارزیابیِ رئیس جمهور افاضه کند. نمونه ی مشخص ش اتفاقی است که بعدِ انتخاباتِ 88 در موردِ محبوبیتِ "ره بر" افتاد. و صدا و سیما به خیالِ خودش می خواست با "نمایش"ِ بیش تر ِ ایشان و "به تر"ِ ایشان کار را سامان دهد. غافل از این که این خود دامن زدنی است به تسلطِ نظامِ "شومنیسم". و لابد اگر فردا روز ملت قیافه ی آخوند را نپسندیدند، طلبه بایستی برود سه تیغ کند و ژل بکشد به موهاش و پاپیون ببندد تا آقایان راضی شوند و به عنوانِ نمونه ی موجهِ یک "شومن"ِ تمام عیار بنشانندش جلویِ دوربینِ رسانه شان. ... این بلایی است که دیده باوری سرمان آورده است. چیزی که خیلی وقت است ملتِ موردِ ملامتِ آمریکا دچارش هستند و مثلاً برای انتخابِ شهردارشان به "آرنولد شوارزینگر"ِ ترمیناتور رأی می دهند؛ انگار نه انگار که یارو "بازی گر" است نه مردِ سیاست. این جوری پیش برود فردا پس فردا ما هم بایستی خودمان را برایِ رأی دادنِ به "حامد بهداد" و "نیوشا ضیغمی" کنیم. (ترجیحاً به دومی رأی دهید ...). همین.