[دسته بندی: روزنگاره]

قانونِ این هم درست مثلِ آن اخوی ش("ماده" را باید برادر گرفت یا خواهر؟) توی فیزیک است؛ این جوری ها که: "هیچ ادایی از بین نمی رود، فقط از حالتی به حالتِ دیگر درمی آید!". به نظرمِ همه ی ما یک زمانی شروع کرده ایم به انتخابِ ادامان. این که من می خواهم "ادایِ افسرده ها را دربیاورم و تا آخرِ عمر سیاه بپوشم". این که دو ماه است زده ام توی خط عرفان و با این ریش های مشتیِ تا زانو ادایِ آن رفقای بی بخارمان را می خواهم دربیاورم. این که یکی تریپِ شاهین نجفی به خودش گرفته  و یکی(ـة) لیدی گاگا. ... همه ی ما یک زمانی شروع می کنیم به انتخاب این اداها-یا از ننه بابامان، یا از فک و فامیل و در و آشنا، یا از رفقا، یا از رسانه ... اگر هم مخ کشید، از خودمان یکی جدید ابداع می کنیم-. این اداها با ما بزرگ می شوند، ثابت می شوند یا تبدیل می شوند، و در نهایت، قالبِ معمول ش را "شخصیت" می نامیم. بعد هم باورش می کنیم: "فلانی اعصاب ندارد!"، "فلانی زودرنج است!". باور می کنیم که "آدم خوبه"ی داستان یم، باور می کنیم که "آدم بده"ی داستان یم. مذهبی هستیم، روشن فکریم، کاری به کارِ سیاست نداریم یا خیلی هم داریم ... در نسبتِ با هر چیزی یک ادایی را اختیار می کنیم. باور می کنیم خدایی را که هست، و باور می کنیم که خدایی نیست. بابت این "ادا"ها جنگ راه می اندازیم، یقه پاره می کنیم، آدم به سیخ می کشیم. چون "ادا"ها را باید جدی گرفت. حکمِ عفو می دهیم چون "ادا"ها را باید جدی گرفت. ... و کلاً به بودن مان ادامه می دهیم چون "ادا"ها را باید جدی گرفت. این اداها -همان طور که گفتم- ممکن است تغییر کنند، ولی هیچ گاه از میان نمی روند؛ همیشه با ما هستند و ما هم سعی می کنیم که همیشه به شان وفادار بمانیم(وفاداری! این هم یک ادایِ دیگر). حتی رفقایِ پوچ گرامان هم "دادا"ی خودشان را دارند. ... نمی دانم، اما به نظرم تنها زمانی "اداها" از سرمان می افتند که "سر"مان بیفتد. همین.