[دسته بندی: روزنگاره]

تمدن هر ارزشی را در سیستمِ حقوقی اش تعریف می کند. چیزی به نام "درست" سوای از "سیستم" وجود ندارد. مسئله درباره ی "انسانِ خوب" بودن نیست، درباره ی انسانِ حقوقی ای است که موظف به بودنی در سیستم شده. یک پلیسِ خوب کسی است که مجرمِ تمدنی را دست گیر کند؛ این که آن مجرم، در جرمی که انجام داده چه قدر صلاحیت حقیقی داشته مهم نیست. این که "او" چه کسی است و چرا -به چه دلایلی- مرتکب جرم شده، مهم نیست (مگر در کشفِ مجرم، و نه کشفِ صلاحیت). از طرفی یک کشیش خوب کسی است که حتی برای یک هیولا هم طلب بخش ش کند. یک دکتر خوب کسی است که جانِ آدم ها را(و ایضاً جانی ها را)، بی توجه به این که چه قدر صلاحیت بودن دارند یا نه،  نجات دهد. یک سرباز خوب کسی است که مطیع باشد، بی توجه به این که فرمان چه قدر ثواب است. یک روشن فکرِ خوب کسی است که سرکش باشد، بی توجه به این که در چه زمانه ای و در میان کدام مردمانی زنده گی می کند. این ریختی ها تمدن برای هر کس نقشی ریخته و به خوب بازی کردنِ آن نقش ملزم شان کرده است. این جوری، حتی می توان یک اعدامی خوب داشت: یک اعدامی خوب عبارت است از موجودِ تنفربرانگیزی که تنفربرانگیزی اش را خوب بازی می کند که جلاد خوب بتواند بدون دغدغه ی خاطر لگدِ به چهارپایه ی عمرِ طرف بزند و ... . این جوری هاست که آدم در تمدن تعریف می شود. این جوری هاست که "آدم" در عدمِ "آدمیت" و با "تمدن" تعریف می شود. این جوری هاست که آدم ... .